بازنمایی هنر در هنر
بهترین راه شناخت فضای هنری هر جامعه ، بررسی آنها در آثار هنری است.
یعنی از منظر و اندیشه و حرفه‌ی اهالی آن.
در سینمای ایران تابحال چندین فیلم درمورد زندگی و پشت پرده اهالی هنر و سینما ساخته شده از:
ناصرالدین شاه آکتور سینما و هنرپیشه مخملباف بگیر تا سوپر استار میلانی و خشم و هیاهو هومن سیدی
فیلمهایی مثل سینما سینماست پر پرواز ، مزاحم ،ستاره ها ، توفیق اجباری و کلاس هنرپیشگی
حجة الاسلام علی جعفری در ویژه‌نامه اسماء با عنوان بازنمایی سینمای ایران در سینمای ایران
که این روزها به راحتی برای سلبریتی ها صدق میکند:
“سینماگر در سینمای ایران نسبتی با سایر ساحت های هنر، فرهنگ و معرفت ندارد…
کتاب نمیخواند؛ دانشگاه نمیرود؛ همنشینی با نخبگان ندارد؛ حتی فیلم نمیبیند…
اهل تئاتر؛ سفر و زیارت نیست.
او شخصیتی قائم به خود و بی‌نیاز از دیگران نمایانده است…
نه تنها سینماگران شخصیتهایی منفرد و بدون خانواده تصویر میشوند؛
بلکه سینما خود مقوله‌ای غیرخانوادگی است که پیشرفت و ارتقا در آن نسبت تامی با جدایی و رهایی از خانواده دارد.
خانواده معمولا متغیری اختلال‌گر در روابط حرفه‌ای و هنری سینماگران است و بالعکس.
در روایت سینمای ایران نه تنها دیانت مسأله مهمی برای آن نیست؛
بلکه شخصیت سینماگر بیش از آنکه در همراهی با مذهب تصویر شود؛
در واگرایی و اجتناب از آن دیده میشود و در معدود فیلمهایی که متدینین در آنها وجود دارند؛
آنها را در زمینه ی تخطئه و هجمه به سینما نشان میدهد.
سینمای ایران بستر حاصلخیز و جذاب روابط گشاده دستانه و آزاد زن و مرد است.
این مقوله یکی از نشانه های آشکار و عریان سینمای ایران در روایت سینمایی از آن است”